Sevgili İlk Gelişim Ailesi, İkinci Evimiz;

Sizlerle tanıştığımızda sene 2013 Nisan ayıydı. Kızım Beliz 36 ayını doldurmuş, oğlum Ömer’e hamileydim. Ve aradan geçti 6 sene. Önce kızım Beliz mezun oldu, şimdi ise oğlum Ömer mezun oluyor. Ne çok emeğiniz var çocuklarımda, bende, evimde ve anneliğimde!

Bir gün bakıcımız değişmiş, takmayın kafanızı biz bakarız demişsiniz. İlkokul zamanı ne yapacağız, kafamız darmadağınık derken hemen yol haritamız çocuğumuz özelinde çizilmiş. (Ve bu kadar isabetli olamaz.) Ne zaman okula ufacık bir konu ile ilgili gitsem başta Sibel Hanım ve Gizem Hanım herkes tüm konulara hakim, çözüm yolu bulunmuş hatta uygulanmaya başlanmış bile. Bir gün okula çağırıldım; biz Beliz’i 2 haftadır bir üst sınıfa dahil ettik ve çok faydasını gördük böyle devam edelim istiyoruz, dediler. Ne kadar faydasını gördük ve görmeye devam ediyoruz bir bilseniz…

Bu detayları yazıyorum çünkü bizim hayatımızda çok önemli rolleri oldu, siz bunları unutmuşsunuzdur. Bu detayları yazıyorum çünkü işin içindeyken insan bazen ne kadar özel olduğunu, ne kadar kıymetli işler yaptığını unutuyor. UNUTMAYIN 🙂

İlk Gelişim Anaokulu, sizler bizim hayatımıza sihirli dokunuşlar yaptınız. Sizler bizim hayattaki en değerli varlıklarımıza en az bizim kadar iyi baktınız, emek verdiniz. Biz size ne kadar teşekkür etsek azdır.

Başta Sibel Hanım olmak üzere duruşunuzla, fedakarlıklarınızla, sevgi ve saygınızla yanımızda olduğunuz için; Gizem Hanım’a okula getirdiği yeni bakış açıları ve bunları çocuklarımıza aktarışındaki değerli katkıları ve sabrı için; Psikoloğumuza her daim yanımızda olduğu ve bizi bir kere bile hatalı yönlendirmediği için; sağlıklı yemekleriniz için; temiz okulunuz için; bakışınız için; duruşunuz için; öğrettikleriniz için; her şey için çok teşekkür ederiz.

Biz şimdilik aranızdan ayrılıyoruz ama sizi ziyaret etmeye devam edeceğiz.

Bugün bir tane daha doğursam yine size teslim ederdim.

Hakkınızı helal edin, sizi çok seviyoruz.

Sevi & Cemal Üstek